Blog

Ik blijf onverminderd geloven in de kracht van de medische zorg, zelfs op handen en voeten op de röntgentafel met enkel een topje en een verwaarloosbaar stringetje aan m'n lijf. Alles voor de wetenschap.

We zaten in een hotelkamertje van nog geen dertig euro, Jeroen en ik. Zo'n kamertje dat eigenlijk net te klein is voor het tweepersoonsbed dat er in staat, dat net weer te klein is voor de twee mensen die er in willen slapen, waardoor je de hele nacht met je voeten tegen de muur ligt. Zo'n kamertje dat totaal niet wordt gehinderd door wat voor sfeer dan ook, want behalve twee grote tl-bakken, bladdert het papierbehang van de muur en zitten de lakens onder de gele vlekken en vervagende, ingeborduurde hartjes.

Hooggeëerd publiek, grijp uw kans, want u zag "Don Quichot, de Man van La Mancha" nog nooit in een paardenstal.

Jeroen was bezig met het uitstellen van een essay (waarbij hij afwisselend gedeprimeerd naar een leeg A4-tje virtueel papier zat te staren en keizertje speelde van een planetenkoninkrijk dat heel romantisch naar mij is vernoemd), dus ik kon naar Idols kijken. Het leerzaamste programma van de Nederlandse televisie.

We zaten bij de dokter, mijn vader en ik, in de wachtkamer. Waarom hij er zat, wist ik niet en ik twijfelde waarom ik er zelf zat.

Mijn opa en oma zijn officieel met Sinterklaas-pensioen.

Iemand vroeg me om studieadvies. Mij. Studieadvies. Dat was pijnlijk. Des te meer omdat de desbetreffende persoon als verklaring gaf: "ja, maar jij hebt al zo belachelijk veel gedaan. Dan weet je er toch veel van?" Au.

Ik kwam Evolutie tegen op een duf congres in Amerika. Het was een enigszins gênant moment: sinds we elkaar in een snikhete zomer drie jaar geleden de kleren van het lijf hadden gerukt, hadden we geen contact meer gehad. Nu zat mijn voormalige liefdesgod aan de bar, met zijn hoofd in zijn handen en een cirkel van lege whiskeyglazen rond zijn ellebogen.